मालिकहरुका बिरुद्ध

मेरो बुबाको, हजुरबुबाको, हजुरबुबाको पनि हजुरबुबाले

मालिकको रिन खाएका थिए अरे ।

त्यही रिन तिर्नका खातिर

हाम्रो सिंगो पुस्ता मालिकको मा कमैया बस्यो ।

हामी बँधुवा मजदुर भयौ ।

मैले मालिकको छोरोको झोला बोकेर

स्कूलसम्मको बाटो हिडेको छु ।

र त्यही झोला बोकेर सँधै स्कुलबाट फर्किएको छु ।

तर मैले त्यो झोलाभित्र के छ कहिल्यै थाहापाईन ।

मैले मालिकको खेतमा आफ्नो पसिनाले

सुनका बाला फलाएको छु ।

र मालिकको कुकुरले खाँदाखादै छोडेको

खाना खाएको छु ।

मालिकको गाईले मलाई मात्रै दुध दुहन दिन्थ्यो ।

दुधको स्वाद त मैले आफ्नी आमाको मात्रै चाखेको हुँ ।

मालिकको गाईको दुध कस्तो हुन्छ मलाई कहिल्यै थाहाभएन ।

मालिककै कृपाले मैले बिबाह पनि गरेको हुँ ।

तर छोरोको अनुहार मेरोजस्तो छँदैछैन ।

छोरोको नाक मालिकको जस्तै छ ।

मालिकको जस्तै चौडा छ निधार ।

र आँखा मालिकको जस्तै तिखो छ ।

मालिकले नै दिनुभएको हो

पुछारको बारीमा एक टुक्रा जमिन

दुई बण्डल जस्तापाता र केही खाँवा काठहरु

र मैले आफू ओत्ने छानो बनाएको हुँ ।

हामीले भगवान कहिल्यै देखेनौ

मालिकले भन्थे हामी नै तिम्रा भगवान हौ ।

हामीले मालिकलाई हाम्रो भोकको भगवान मानिदियौ ।

हो हजुर मालिकको ठूलो कृपा छ हामीमाथि ।

नपत्याए हेर्नुसः

मालिकको कोर्राले बनाएको निलडाम

अझै छ यो ढाडमा गढेको निलो ।

तर एकदिन राता मानिसहरु आए

उनीहरुले रातो किताब पढेर हामीलाई धेरैथोक सिकाए ।

उनीहरुले नै बताईदिए

हाम्रा मालिक हाम्रा भगवान हैनन भनेर ।

राता मानिसहरुले हामीलाई

क्षितिजको रातो घाम देखाउदै भनेः

हामीले पनि रातो सपना देख्न पाउनुपर्छ ।

हामीले पनि पढ्न पाउनुपर्छ ।

मालिकको जस्तै लवेदा सुरुवाल हामीले पनि लगाउन पाउनुपर्छ ।

उनीहरुले नै भनेर हामीले थाहापाएका हौ

हामी पनि पो मालिकजस्तै मानिस रहेछौ ।

हामी कहिल्यै सपना नदेखेकाहरुलाई

उनीहरुले सपना देख्न सिकाए ।

कोर्रा खाएर निदाएका हामीलाई

उनीहरुले हिड्न सिकाए ।

भोक भन्दा पनि सपना ठूलो रहेछ हजुर

ईज्जतको, अस्तित्वको, आफ्नोपनको ।

उनीहरु हाम्रो सपनाको मालिक बने ।

उनीहरु हाम्रो बिश्वासको भगवान बने ।

हाम्रो यही बिश्वासको जगमा

उनीहरुले हामीलाई उठ्न भने ।

उनीहरुले हामीलाई जुट्न भने ।

संघर्ष र क्रान्तिमा होमिन भने ।

हामीलाई बिश्वास दिलाउन नसक्दा

पटक पटक हाम्रै चुहिने छानोमुनि बसेर

रात रातभर कसम खाएका हुन् उनीहरुले ।

हाम्रै घरको माटोमा आफ्नो रगत मिसाएर

रगतको टिका पनि लगाएका हुन् उनीहरुले ।

हामी मर्न र मार्न तयार

अग्रपंक्तिका सिपाही भयौ ।

हामी घाईते भयौ, अपांग बन्यौ, जिवनका बैशहरु सबै दियौ ।

हाम्रो सहादत उनीहरुलाई भोट बन्यो ।

हाम्रो लास उनीहरुको कुर्सी बन्यो ।

र आज हाम्रा दुबै भगवानहरु

एउटै टेबलमा बसेर

हाम्रै पसिनाको रक्सीसँग

हाम्रो मासुको चोक्टा सितन लुछिरहेछन् ।

उनीहरु  हाम्रो अंगको भाग लगाउदै

कुन अंगलाई डिप फ्राई, कुन स्टिम, कुन चै रोष्ट

वा कुनलाई कचेला बनाउने तयारी गरिरहेछन् ।

हो अब, पक्कै रगत बगोस या पसिना

कुटिनपरोस या मारिनपरोस हामी

तर अब हामीले

हाम्रा भगवान, हाम्रा मालिकहरुबिरुद्ध

एउटा अन्तिम लडाई लड्नुपर्ने बेला भएको छ ।