अङ्गेरीको पातमा बेरिएको – जीवन

– र चाउरी परेको निधारबाट
पुछेर टल्किएका पसिना
पोल्टोबाट निकालेर
अङ्गेरीको पातमा बेरिएको सुर्ती
सल्काउदै सोचिरहिन् मनमाया ।

र..... “भागेर भूगोलभरि”

                                                     
झापा बाट काठमान्डौ जानुपर्ने । प्लेनमा जाँदा ४५ मिनेटको यात्रा । उसो त म आफू पनि प्लेनकै कर्मचारी तर खै के सुर चलेर हो कुन्नि मलाई बसमा काठमान्डौको लामो यात्रा गर्न मन लाग्यो । म बसमा चढेको केही क्षणमै पहेलो कुर्ता लगाएकी युवती मेरो छेउमा आएर झ्यालपट्टिको सिटलाई औल्याउदै भनी, “दाई तपाईको सिट छेउपट्टि होला । झ्यालछेउको सिट भनेर टिकट काटेकी मैले ।” आवाज सुरिलो थियो । म चुपचाप सरिदिए ।

सुहागरात

“आश्रिया , ए आश्रिया !”
कसैले मलाई बोलाइरा’को सुनेर म अडिए । देखे रोडपल्लोपट्टि देखि मलाई बसन्ताले हात हल्लाईरहेकी थिई । त्यही पर्खी । यही उसको सङ्केत थियो सायद । म रोकिए ।
कत्ति पछि भेट्दैछु म उसलाई, सायद ६–७ बर्ष भइसक्यो होला बसन्तासँग भेट नभा’को पनि । कलेजमा सँगै पढ्थ्यौ हामी ।
“आम्मामा ! कत्ति सारो मोटाएकी तँ !”
म फिस्स हाँसे । उ उस्तै नै थिई, पातली, धेरै त हैन तर कम्मर छिनेकी ।
“कता जान आँटेकी नि ?”
“घर नि, अनि भन्न के छ तेरो हालखबर ?” मैले सोधे ।

आगो

मान्छेहरुले भनेका
- आगोले जलाँउछ रे !
- पोल्छ रे भत्भती आगोले !
बेगम,
मैले कहिल्यै बुझिन-
फरक के छ आगो र तिमीमा ?