एउटा नमीठो कविता

रातभर आफ्नै कविता पढे 

र सोचे भोली चै म जीवनको कविता लेख्छु ।

सबेरै सूर्य दाईको चियापसल

चियाभन्दा पनि बढी तात्तिएर बसेको रैछ ।

“उ त मरिछे नि ।”

छि कस्तो नमीठो झस्को पस्यो 

सोधे — “सूर्य दाई के पो थियो रे उस्को नाम ?”

हो, सबैले उसलाई लाटी भन्थे 

म भने उसभित्र देख्थे सधै एउटा नौलो विज्ञान 

टेकेकी हुदी हो भर्खरै सत्रौ बसन्त 

धमिलो याद आयो सातकी फुच्चीले झै प्रश्न गरेको 

“भगवानले लामखुट्टे किन बना’का होलान् हगि ? 

बनाए नि यस्तो 

चिलाउने गरी टोक्ने/रगत खाने चै पो किन बनाउनु ?”

हाँस्नेहरुको जमातसँगै लाटिएरै हाँसेकी उसले

नजानेरै नापेकी थिई — बाठाहरुको छातीको उचाई 

हेरेर आकाशको घाम 

गुडमर्निङ भन्न उसलाई कस्ले सिकायो ?

जे होस् गुडईभिनिङ भन्न पनि सिकाएछ ।

तर किन सिकाएन उसले

लामखुट्टे भन्दा पनि दुष्ट त मानिसहरु पो हुन्छन् भनेर ?

एस पी चोक उसको पूर्वको क्षितिज हुदो हो

नापेकी हुदी हो उत्तरमा एक्लै उसले धनुषमोड 

आधा टेकेर दाहिने खुट्टाले आधै चप्पल 

पश्चिममा उ पुग्ने त्यही लेखनाथ चोक न हो ।

सायद त्यही चोकको पश्चिम फर्केको पसलबाट

किनेकी हुँदी हो उसले टाँसिने कागजको फूल

र टाँसेर आफ्नो हत्केलापछाडी

उ त्यसदिन फूलजस्तै मुस्कुराएकी थिई ।

सुस्त मनस्थितिकी उ 

रोटी खाँदै सूर्यदाईको चौतारी होटलमा 

प्राय सोध्थी
बिद्यालय जान हतारिएको सूर्य दाईको छोरालाई 

“ओई तेजे के ओसार्छस हँ दिनदिनै

फर्किदा स्कूलबाट झोलाभरि भरि ?”

मानिसहरु गललल हाँस्थे ।

उसले त्यही बसेर देखेकी छे 

हतारमा अफिस कुद्न लागेका मान्छेहरु ।

हाट भर्न फिक्कलदेखि झरेका हटेरुहरु ।

कमण्डलु भरि जिन्दगी थाप्ने जोगीहरु ।

के उसले कहिल्यै देखी आफैलाई ऐनाअगाडी ?

वा देखी उसले कहिल्यै 

उसैलाई हेरेर थुक निल्नेहरुको जमात् ?

सम्झेर उसलाई स्खलित हुनेहरुको हुल ?

बिचरी उ फूलजस्तै मुस्कुराउथी ।

उ अड्बाङ्गो हिडेर

बनाउथी आफ्नै सोझो दुनियाँ ।

बटुल्थी आफ्नै आकाश ।

र फर्किन्थी आफ्नै गुँडमा ।

ठीक बिपरित 

मान्छेहरु भत्काउन अर्काको दुनियाँ 

सीधा खुट्टा पनि बाङ्गै टेक्दारैछन् ।

सोच्दैछु 

सीधा खुट्टा सीधै टेक्नेहरु कहाँ पुग्छन् होला ?

हठात् राखेर एक कप चिया मेरो अगाडी 

सूर्य दाई एक्लै फत्फताए

“त्यो दिन उसले हत्केलाको पछाडी नेपालको झण्डा टाँसेकी थिई 

कुन दैवको आँखा लाग्यो कुन्नि ?

मुर्कट्टाहले बलात्कार पछि हत्या गरेछन् ।”

सूर्य दाई एक्लै मुर्मुरिए, मुर्मुरिरहे, फत्फताईरहे ।

झस्को यसपाली त छातीभित्रै गढ्यो ।

खै किन हो कुन्नि त्यसपछि 

मलाई निर्मली र देश उस्तैउस्तै लागिरह्यो ।