हजुरआमाको पोल्टो

उहिले उहिले
म स्कुलबाट घर फर्कनेबित्तिकै
लपक्क म्वाई खानुहुन्थ्यो मेरी हजुरआमा
र निकालेर दिनुहुन्थ्यो आफ्नो पोल्टोबाट
रंगीचंगी खोल भएको एउटा चकलेट
म बाख्राको सानो पाठो झै चुलबुले भईदिन्थे ।

रंगः एक नमिल्दो कविता

व्यथाले च्यापेर

चिच्याउदै बितेकी सुत्केरीको 

जीउको रंग कस्तो हुन्छ ?

स्याहार नपाएर

बादी आईमाईले मृत जन्माएकी

बाउ थाहानभएको बच्चाको रंग कस्तो हुन्छ ?

भर्खरै ढुन्मुन्निदै भट्टीबाट निस्किएका

एकहुल नेताजीहरुको आखाको रंग कस्तो छ ?

रुमाल

अहिले म सिलीगुडीमा छु ।

सिलिगुडी, भारत ।

सामान किनमेल गर्नको लागि यहाँ आएको हुँ । नेपालमा भन्दा यहाँ धेरै सस्तो पर्छ । सामान पनि ओरिजिनल पाईन्छ । सबै यसै भन्छन् । मलाई पनि त्यस्तै लाग्छ ।

आज शनिबार पनि हो । हाम्रोमा आज शनिबार प्राय सब्बै कामकाज ठप्प हुने र यहाँ सिलिगुडीमा चै आईतबार मात्रै सार्वजनिक बिदा हुने र पसलहरु बन्द हुने भएकाले, मैले आजै आउने निर्णय गरेको हुँ । शनिबार हाम्रो बजार चुपचाप भएजस्तै यहाँ पनि आईतबार ठप्प हुने गर्दछ ।

"उपहार"

उनले भनिन्ः 
अब ती फोटोहरुको कुनै काम छैन ।
फर्काईदिनु ।

नया बर्षको दिन
मैले गिफ्ट दिएको 'वालेट' र 'रेबोन' को गगल्स
त्यो पनि फकाईदिनु ।

अधेरो जून

आजको रात
मेरो जून अधेरो उदाउनेछ ।
सम्भवतः
त्यसबेला तिमी
जूनभन्दा नि’ उजेली हुनेछयौ !

बाईक

बि.सं २०६४ साल । भर्खरै कक्षा १२को रिजल्ट आएको थियो । साईन्स फ्याकल्टी । फस्ट डिभिजन । घरबाट चै मैले बालाई ढाँटेर, “म ईन्जिनियरिंग ईन्ट्रान्स प्रिपेरेशन क्लासबारे बुझ्न जान्छु” भनेर निस्किन खोज्दैथिए, बुबा’ले “उसोभए अलिकति पैसा त्यहाँ ‘एलिको’मा बुझाउनु छ, त्यो पनि बुझाएर आईदे है” भनेर अर्को काम थपिदिईहाल्नुभयो । ‘एलिको’ जाने निहुँमा समय कटाउने अर्को राम्रो बहाना हुन्थ्यो । मैले “हुन्छ” भनिदिए ।

मेची नदी किनारमा ........

एकछिनपछि जून — खोलाको पल्लो किनारबाट

पौडदै पौडदै — आईपुग्नेछ मसम्म ।
र साउती मारेर जानेछ
मैले नबुझ्ने कत्ति धेरै कुरा — हिजोअस्तिजस्तै ।

सुनको औंठी

मैले सुन भेट्टाए । सुनको औठी ।

औंठी खासमा मैले भन्दा अगाडी डुकेन्द्रले भेट्टाएको थियो । म एयरपोर्ट काउन्टरमा बसेर प्यासेन्जर कुपन चेक गर्दैथिए । फ्लाईट उडिसकेपछि पनि हामी फ्लाईट कुपन अर्थात प्यासेन्जरहरु उडेको टिकटको कुपनलाई एकचोटी पुन रुजु गर्ने गर्छौ । फ्लाईट उडिसकेको थियो र म त्यही टिकट रुजु गर्दैथिए, चेकिङ काउन्टर छेवैमा झरेको सुन टिपेर डुकेन्द्रले देखायो । मैले हत्त पत्त त्यो सुन समाते ।

अङ्गेरीको पातमा बेरिएको – जीवन

– र चाउरी परेको निधारबाट
पुछेर टल्किएका पसिना
पोल्टोबाट निकालेर
अङ्गेरीको पातमा बेरिएको सुर्ती
सल्काउदै सोचिरहिन् मनमाया ।

र..... “भागेर भूगोलभरि”

                                                     
झापा बाट काठमान्डौ जानुपर्ने । प्लेनमा जाँदा ४५ मिनेटको यात्रा । उसो त म आफू पनि प्लेनकै कर्मचारी तर खै के सुर चलेर हो कुन्नि मलाई बसमा काठमान्डौको लामो यात्रा गर्न मन लाग्यो । म बसमा चढेको केही क्षणमै पहेलो कुर्ता लगाएकी युवती मेरो छेउमा आएर झ्यालपट्टिको सिटलाई औल्याउदै भनी, “दाई तपाईको सिट छेउपट्टि होला । झ्यालछेउको सिट भनेर टिकट काटेकी मैले ।” आवाज सुरिलो थियो । म चुपचाप सरिदिए ।

सुहागरात

“आश्रिया , ए आश्रिया !”
कसैले मलाई बोलाइरा’को सुनेर म अडिए । देखे रोडपल्लोपट्टि देखि मलाई बसन्ताले हात हल्लाईरहेकी थिई । त्यही पर्खी । यही उसको सङ्केत थियो सायद । म रोकिए ।
कत्ति पछि भेट्दैछु म उसलाई, सायद ६–७ बर्ष भइसक्यो होला बसन्तासँग भेट नभा’को पनि । कलेजमा सँगै पढ्थ्यौ हामी ।
“आम्मामा ! कत्ति सारो मोटाएकी तँ !”
म फिस्स हाँसे । उ उस्तै नै थिई, पातली, धेरै त हैन तर कम्मर छिनेकी ।
“कता जान आँटेकी नि ?”
“घर नि, अनि भन्न के छ तेरो हालखबर ?” मैले सोधे ।

आगो

मान्छेहरुले भनेका
- आगोले जलाँउछ रे !
- पोल्छ रे भत्भती आगोले !
बेगम,
मैले कहिल्यै बुझिन-
फरक के छ आगो र तिमीमा ?